به گزارش سلامت نیوز به نقل از وبگاه تایم، زوج یادشده نزدیک به دو دهه برای باروری تلاش کرده و ۱۵ آی‌وی‌اِف ناموفق انجام داده بودند تا سرانجام دستاورد گروه پژوهشی دانشگاه کلمبیا به سرپرستی زِو ویلیامز (Zev Williams) مدیر مرکز، برای مقابله با آزواسپرمی (فقدان اسپرم)، آن‌ها را به هدف خود رساند.

تا همین اواخر، پزشکان به جز استفاده از اسپرم اهدایی، نمی‌توانستند کار زیادی برای مقابله با کمبود اسپرم لازم برای بارورکردن تخمک، انجام دهند.

ویلیامز می‌گوید، نمونه اسپرم مردی که مبتلا به آزواسپرمی است ممکن است با چشم غیرمسلح، طبیعی به نظر برسد؛ اما میکروسکوپ، داستانی متفاوت را روایت می‌کند و تکنسین‌های کارکشته در این نمونه‌ها که معمولاً پر از مواد زائد هستند، به ندرت اسپرم پیدا می‌کنند. ضمن اینکه اسپرم کوچکترین سلول بدن است و عجیب نیست که حتی بهترین تکنسین‌های باروری نیز در نمونه‌های آزواسپرمی به‌ندرت اسپرم پیدا ‌کنند؛ اینجاست که هوش مصنوعی وارد عمل می‌شود.

ویلیامز و گروهش پنج سال را صرف طراحی سامانه‌ای کردند که یک الگوریتم هوش مصنوعی را برای تشخیص اسپرم با یک تراشه سیال ترکیب می‌کرد که نمونه مایع منی را از طریق یک لوله کوچک روی یک تراشه پلاستیکی عبور می‌داد. اگر هوش مصنوعی اسپرم را تشخیص می‌داد، آن بخش کوچک از مایع منی به یک لوله جداگانه هدایت و جمع‌آوری می‌شد. سپس، آن‌ها می‌توانستند تعداد کمی از اسپرم‌های جداشده را ذخیره، منجمد یا برای بارورکردن تخمک استفاده کنند.

این سامانه که STAR نامیده می‌شود سرواژه Sperm Track and Recovery به معنای ردیابی و بازیابی اسپرم است و برای طراحی آن از رویکردهای مشابهی الهام گرفته شده است که اخترفیزیکدانان برای به‌کارگیری هوش مصنوعی در شناسایی ستاره‌ها و سیارات جدید استفاده می‌کنند.

ویلیامز می‌گوید: اگر می‌توانند به آسمانی پر از میلیاردها ستاره نگاه و یک ستاره جدید یا تولد یک ستاره جدید را پیدا کنند، پس ما هم می‌توانیم از همین رویکرد برای جست‌وجو در میان میلیاردها سلول استفاده و سلول خاص مدنظر خود را بیابیم.